Tijdens de winterzonnewende van 2008 heeft de Goddelijke Moeder op de planeet Aarde de teugels van de macht in handen genomen. Bij de afgelopen lente-equinox is er een oproep uitgegaan naar alle vrouwen overal ter wereld – een oproep om in hun kracht te gaan staan. Geen stelling tegen iets nemen, zelfs geen stelling vóór iets nemen, maar in de energie van het Goddelijk Vrouwelijke staan, een positie van afstemming waarin de polariteit van voor en tegen tot rust komt. De afgelopen drie maanden zijn vrouwen in beweging gekomen. Vrouwen hebben zich opgericht tot een staande houding. Vrouwen zijn tot de frontlinies van het bewustzijn doorgedrongen.
Nu, bij de zomerzonnewende van 2010, zijn er honderdduizenden vrouwen – in elk land, in elke cultuur – die in hun kracht staan en de energetische vibratie creëren van “genoeg is genoeg”.
In het uur van de zonnewende voltrekt zich een plechtige ceremonie. De Goddelijke Moeder draagt de teugels van de macht over aan deze rechtopstaande vrouwen. We hebben zelf misschien niet het gevoel dat we er klaar voor zijn, maar Zij wel. Met grote ernst vertrouwt ze de teugels toe aan vrouwen.
Daarna richt de Goddelijke Moeder haar aandacht op Moeder Aarde. Driemaal treft ze de Aarde met haar energie, en driemaal wordt de vibratie van de Aarde verhoogd.
Bij de eerste treffer komt Moeder Aarde tot groter bewustzijn. Bij de tweede wordt ze ondergedompeld in de Golf van Mexico. Olie. Modder. Vernietiging. De spotlach van de mondiale elite die meedrijft op de stromingen van een stervende oceaan. Hun onverschilligheid tegenover de planeet en haar volkeren wordt ongehinderd uitgebraakt. De Aarde registreert alles. Dan de derde treffer. Haar bewustzijn rijst boven het water uit. Nieuwe helderheid. Toegenomen vastberadenheid. Geconcentreerde aandacht.
Ze neemt het op tegen de mondiale elite op de innerlijke gebieden. Ze reflecteert hun eigen energie naar ze terug – de duistere energie van olierampen, verwoesting, onverschilligheid en hoongelach. Nu zijn zij degenen die de wereld door een olieachtig waas zien. Nu zijn zij degenen die kronkelen van de pijn die ze zelf veroorzaakt hebben. Met als gevolg dat de machinerie van hun Patriarchaat langzaam en knarsend tot stilstand komt.
Er zijn nog maar drie spelers over op het wereldwijde speelveld: De Goddelijke Moeder, Moeder Aarde en een collectief van vrouwen die in hun kracht staan. Eén voor één openen de vrouwen hun hart. Een delicaat netwerk van uitgelezen energieën wordt gevormd en stemt zich onderling af. Eén voor één omcirkelen de energetische lijnen van Eén Hart/Eén Hoofd de aardbol, duidelijk zichtbaar voor iedereen die er oog voor heeft.
Voor vrouwen is 2500 jaar een lange tijd om ingeperkt te zijn tot tweederangs burgerschap. Het is een lange tijd om van andere vrouwen afgesneden te zijn.
Die tijd is voorbij.
Vat moed. Het enige dat ons nu nog inperkt, is onze beperkte kijk op onszelf.